عکس سکوت

نخستین سال از دهه شصت خورشیدی در بهاری دل انگیز تولد دختری بود که دنیا را بعدها با تمام زشتی و زیبایی هاش تحمل می کرد. آخر، زیبایی تا به حد مطلوبش برسد از رنج کشیدن گریزی ندارد و زشتی تا که پلیدی اش تکمیل شود از زیباییِ زیبا مایه می گیرد و بر زشتی خود می افزاید. لیلی نوازدی اش را از عکسی در آغوش مادر به یاد می آورد از دست و پا زدن در جای خوابی که برایش ناهموار بود و گشودگی چشمهایی که اطراف و اشیاء را می پایید بی آنکه بداند به چه می نگرد، بی آنکه خاطره ای از آنها را در ذهن ثبت کند. لیلا لیلی برات می خونم یک آواز تا از درد و غم بشی آزاد.. این چه ترانه ای بود آخر!. نوزاد نه ماهه چه دردی می فهمد و اصلا که بفهمد، این همه زیبا و قشنگی هست. چرا انس دادیدش به آشناها، آشناهای غمگین، آشناهای شکست خورده ی زخم دیده از جریان های روزگار. بیست و هشت سال پس از آشوب کودتای مرداد 32 و سه سال پس از انقلاب 57 و اسلامی شدن کامل کشوراو عرصه ی حضور را برای خود باز کرد. اما نمی شود تأثیرات دوره ای را بی اهمیت دانست در  رشد و نمو نسل های آینده. نمی شود مشروطیت را بی تاثیر دانست بر کودتا و کودتا را بر انقلاب. اما تولد این کودک چه تاثیری بر خانواده و جامعه او برمی انگیخت. پدر می بوییدش، مادر می بوسیدش و برادر کوچولوی چهار ساله نوازشش می کرد. اوه او تنها نبود، آنقدر باهوش بود که در دو سالگی این را دریابد. مطمئناً اگر درایت سال های بزرگسالی را می داشت می توانست انتخاب کند که به دنیا نیاید. می توانست کلا بی خیال ملغمه ی جنجال برانگیز طبیعت و زندگی بشود. می توانست در عدم بماند و هستی را با قلب پرتپش اش به زباله دانی عدمش پرتاب کند...2- فکر می کرد اگر زمانی بخواهد از خودش بنویسد دیگر به سراغ ناملا, ...ادامه مطلب