محکومین محتوم

حتی آن دیدارهای کوتاه نتوانست گرهی از اندوه درونی مان وا کند! نه؟ و آن وداع خشمگینانه چه دردی را دوا کرد؟ منفرد و تنها در هلهله ی اتوبان های مخوفِ تاریک یک فرد یک فرد یک فرد... از آغاز تا به انجام همه می پویند می نوشند و می پاشند، که زندگانیِ زندگان ادراک تاریک ماه در شب های چهارده ای است که سیزده نحس را فتح نکرده به شکست ساده ی غرور زندانی می نگرد که فرار را چاره ای نجسته است.. رنج محتوم و تا به ابد.. در بیغوله های نجستِ ناپاک، بی دلیل و دلالت می لایند آوارگان و زوزه شان به ارتفاع هیچ ماهی نمی رسد... تا به ابد محکومین و.. محکومین تا به ابد..

 

عکس سکوت...