رخوت رویا

رخوت و میرای نامریی
فرایِ تنی میرا
پاسخ مکرانگیزِ مکررِ رویا وست
به خواب های بی برگشت لذتناک
و تعبیر معتبری بر سوزش کولاک،
باز کن دهان ات را
در گوش من نجوا می کنند
لاشه های درخشان چندین هزاره ی ستارگان
عجیب نیستی تو آیا؟
که اینچنین رویا
مرگ ناپذیر و سوزناک
خواب را خمیازه می کشد
می بینمت برگشته از فتح باب آسمان ها
با ستاره ای بر دوش و چکمه هایی زمخت
که کاهگل و چرم را بو می کشد به آوازی دردناک.
چندین هزار ستاره ی مدفون
در سیاهچاله ی زمان
ترک خورده و نمناک
حس گردش گِردِ گویِ مدور را به گور برده اند
رست خیز خواهم خواست
ورای توان تن میرا
که دیو تنوره کش بی همه چیز
همه چیز را -حتی تو را- دیوناک
به اسارت خویش برده است
و از این پس، دهان من
صدای مردگان نامیرای جهان
خواهد شد.

 

عکس سکوت...